Barefoot Gen rrëfen bombardimet në Hiroshima nga perspektiva e një djali të ri, Gjeneralit dhe familjes së tij. Por temat e librit (dëmi fizik dhe psikologjik njerëzit e zakonshëm vuajnë nga realitetet e luftës) tingëllon shumë e vërtetë sot. Gen dhe familja e tij kanë kohë që po luftojnë pa shumë ushqim, para ose ilaçe, por pavarësisht vështirësive, ata përpiqen të mbajnë një pamje të jetës normale. Të rriturit janë të rraskapitur dhe pranë dëshpërimit; fëmijët bëjnë sulme ajrore dhe uri pak a shumë në hap. Nakazawa, një i mbijetuar nga Hiroshima, në mënyrë efektive portretizon tendosjen e të jetuarit në këtë mjedis dhe tregon sesi përpjekjet për të qëndruar optimist në rrethana të tmerrshme ndonjëherë shfaqen si humor maniak, iracional. Historia ofron një farë optimizmi: personazhet kryejnë veprime vetëmohimi për hir të fqinjëve dhe të dashurve të tyre (p.sh., kur nëna shtatzënë e Gen sëmuret nga kequshqyerja, ai dhe vëllai i tij paraqiten si jetimë dhe interpretojnë në rrugë, duke hedhur paratë muret e shtëpisë së tyre në mënyrë që ata të mos kapen). Nën këtë qëndrim të mundshëm është faji i thellë i prindërve dhe ndjenja e pafuqisë. Kur fëmijët bërtasin në mënyrë ekstatike për një copë ushqimi, prindërit shpërndahen nga turpi dhe pikëllimi. Arti është tërhequr ashpër dhe ekspresiv, dhe rrëfimi ka një ritëm kaq të natyrshëm, është e lehtë të tërhiqesh në jetën e familjes, duke i bërë lexuesit e kataklizmës të dinë se i pret më shumë, më intim dhe më të vështirë për tu marrë. Pavarësisht nga natyra e saj pikëlluese, kjo vepër është e paçmuar për mësimet që ofron në histori, njerëzim dhe dhembshuri.
